Cirque du Burlesque to kolejny po Odlocie i Uczcie spektakl Betty Q & Crew będący mniej-więcej zamkniętą fabularną całością – nie sceną otwartą ale przemyślanym przedstawieniem z tematem przewodnim, wokół którego osnute są pokazywane numery.
Pierwsza odsłona spektaklu, przy organizacji której miałam przyjemność uczestniczyć, miała miejsce w klubie Powiększenie. Gościnnie wystąpiła wówczas iście boska Aphrodite DeVine. Kolejne pokazy odbyły się w mokotowskim Teatrze Druga Strefa, którego scena nadała przedstawieniu ten wydźwięk, który bardzo w burlesce lubię. Jest ona dla mnie głównym punktem programu, a nie przerywnikiem dla gości na imprezie czy festiwalu i zdecydowanie chętniej widziałabym ją właśnie w takich miejscach.
W rolę ogarniającej ten cały cyrk kierowniczki DeMonique wciela się Monika Babula, aktorka występująca m. in. w zaprzyjaźnionym kabarecie Pożar w Burdelu. Wywiązała się w tej roli śpiewająco. A w jej cyrku, jak to w cyrku, można spotkać różne osobistości. Były więc tresowane zwierzęta (Betty Q z „Leopard Girl”, gościnnie występująca Bonbon La Kritz z „Itsy-Bitsy Spider”, Coco de Chocolat z „Dog Days Are Over”, stage monkey grana przez QT), linoskoczka (przezabawna Misty A), siostry syjamskie (Coco i Bonbon), orientalna tancerka tribal belly dance (gościnnie występująca przewspaniała Parolina), żonglerka (Juicy Jane z „Gloomy Sunday” i mrożącym krew w żyłach numerem z żonglowaniem tassels), a nawet kobieta z brodą (to… trzeba zobaczyć). Podczas pierwszego pokazu w Powiększeniu Aphrodite DeVine wystąpiła najpierw jako pajac wyskakujący z pudełka, a potem jako kobieta-dynamit i był to NAPRAWDĘ wybuchowy występ.
Forma cyrku zbliża spektakl nieco do formy rewii, rodzaju popularnego zwłaszcza w latach 20 i 30 XX w. przedstawienia, które łączyło w sobie bardzo różne rodzaje rozrywki, od burleski, przez klasyczny śpiew i taniec, na komikach kończąc. Oprócz klasycznych numerów burleskowych (gdzie przez klasyczny numer mam na myśli taki, który posiada w sobie element striptizu), mamy tu numery wyłącznie komediowe, występ tancerki tribal, komiczną relację pomiędzy prowadzącą i stage kitten, czy raczej stage monkey (w przeuroczym wykonaniu QT) oraz piosenki i triki iluzjonistyczne wykonywane przez samą DeMonique . Moim zdaniem – z korzyścią dla wartości spektaklu. Burleska jako taka jest dość specyficzną sztuką i mimo iż mieści w sobie bardzo wiele, to może się widzowi opatrzeć. Wzbogacenie spektaklu o pokrewne formy powoduje, że czeka się w napięciu na kolejny numer, zastanawiając, kto tym razem pojawi się na scenie i co pokaże (a czego nie).
Zarówno podczas występów w w Powiększeniu jak i w Teatrze Druga Strefa publiczność zdecydowanie dopisywała, dlatego mam ogromną nadzieję, że spektakl ten będzie jeszcze pokazywany, a także, że Teatr Druga Strefa ugości jeszcze niejedno burleskowe show. Warunki mają po temu świetne!
Lubię mówić, że burleska jest dla mnie performansem. Wyjść na scenę i zrzucić z siebie błyszczące ciuszki jest (relatywnie) łatwo, ale sprawić, żeby było to o czymś, żeby widz miał okazję ujrzeć na scenie jakąś historię, coś przeżyć – o to już znacznie trudniej. Film „Exposed” autorstwa Beth B pokazuje tę część środowiska burleskowego, która ów performance traktuje dosłownie i wykorzystuje go aby podroczyć się z widownią i przekazać im coś ważnego i bardzo osobistego.
Sesje w których modele i modelki są stylizowane na filmowe ikony nie są niczym nowym. Pewne gwiazdy i pewne role są tak niezwykłe, że stanowią źródło inspiracji dla całych pokoleń. Dla mnie jedną z takich gwiazd – i takich ról jest rola Sally Bowles w wykonaniu niezrównanej Lizy Minnelli. Jestem ogromną fanką „Cabaret” w każdej wersji, scenicznej czy filmowej. Kreacja Minnelli mnie zachwyca, oszałamia i onieśmiela (jak ona potrafi sprzedać piosenkę!)
Relacja z tej imprezy wisiała mi na sumieniu od dość dawna, ale długo zastanawiałam się od której strony ją ugryźć. Trudno pisze się relację z eventu w którym aktywnie się uczestniczyło, dlatego ta notka nie będzie klasyczną relacją. Chciałabym jednak napisać parę słów o tym, dlaczego była dla mnie tak ważna. 
Magazyn ten był popularny przede wszystkim wśród grupy libertynów. Zarówno treści jak i ilustracje wskazywały na pewien poziom wyzwolenia seksualnego, który zaistniał tylko we Francji. Czasopismo zarówno tworzyła jak i czytała bogata klasa wyższa. Opowiadania i artykuły zawsze dotyczyły tej eleganckiej części społeczeństwa; nie przedstawiano w nim drobnomieszczaństwa. W jednym z numerów wydanych w roku 1907 ukazała się reklama „Suwereni z subskrypcją La Vie Parisienne„, w której znalazło się ośmiu europejskich monarchów, m. in. car Mikołaj i brytyjski król Edward VII.
